Hassas şahsiyetler için; 14 Şubat sevgililer günü diye bilinip evrensel olarak kutlatılmaya dayatılan o günün, Hristiyanlıkta ‘Papa Gelasius’ un ilan ettiği ‘aziz valentin’ günü olduğunu bilelim.  

…amannn ben anlamam ‘valentin malentin’ diyenler için 14 Şubat sadece sistemin piyasayı canlandırmak ve insanların duygularından para kazanmak için istismar edilen bir gündür.

‘Vay ben sevgilim için sömürgeye razıyım’ diyenler içinse 14 Şubat ve benzeri tüm günler sevginin para-madde ile ispatlanacağı ispatlandığı gün olarak; bir şekilde duyguları istismar edip çıkar ilişkisine götüren ve nihayette artık karşılıklı beklentilere zemin hazırlayan, mutluluğu öldüren bir gün olmakla birlikte; sevgiyi ve aşkı evrensel bir kurala bağlayan ve sevgiyi bile köleleştiren sistemin, dayattığı ve kölelerinin de mutlak zorunlulukla beklemek zorunda hissettiği yöntemin stratejilerinden bir stratejidir.

Eski dönem araştırıldığında görülecektir ki, insanlar sevdiklerine küçüklüklerinden beri sakladıkları bir şeyi hediye ederler… mendil saç basit elle yapılmış bir kolye vs. gibi kişinin zaten kendisine ait olanı vermesi sevgiliye hediyedir. Bu netice ile başkaları tarafından satılanlar değildir. Kendine ait herhangi bir şey ve sevgili bu hediyeyi ölene kadar taşır saklar. Bu hediye; bir sakızın kâğıdı bile olabilir. Buse kondurulmuş bir mendil, hayata dair sevgiliye dair herhangi bir şey olabilir. O an üstünde taktığı atkı olabilir, bununda vakti olmaz. Kişinin gönlü sadece bu zamanı belirler. Ama bu kime anlatılıyor ki değil mi? J sevgimi var ki sevgi olsun, sevgilimi var ki hediyesi gönüle özel olsun…

Bir kişinin sadece bir tane sevgisi olur, oda sevgiyi tadar, ayrılsa bile başkası ile olmaz, olamaz. Sevgi budur. Birini sevdikten sonra ‘olmadı yürümedi eski ilişkim, artık seni seviyorum…’ bu olmaz. Aslında konu, şehvet, tutku arzuyla sevginin karıştırılmasında başka bir şey değildir…sevgi başka bir şey. İnsanı içine doğru yönlendiren ve başka tüm şeylerin tesirinden koparan bir şeydir. Sevgi sevgiliyi bile ilgilendirmeyen bir kazançtır…bakıştır, yeni bir hayattır, gözlerin açılmasıdır.

Sevgi hayatta bir tane sevgili aynasından elde edilen saf bir duygudur. Belki büyür sahibini yakar ve yeniden tertemiz doğmasına sebep olur ama ikinci kişide aranmaz ve de bulunamaz. Tiple alakası yoktur, sevginin ve sevgili aranmaz sadece kalbi yönlendirir kişiyi, gözler bakmaz ararken… günümüzde ise sevgi dolu kalplar çökmüş, içi put dolu mabetten başka bir şey değildir.

Sevgili bulunana kadar kalbe sahip çıkılmalıydı aslında.  Sabırla beklenmeliydi öylesine değerliydi çünkü sevgi. Yerini ve zamanını kendisi seçmeliydi. Ama gözlere aldanıldı, acele edildi. Ve sonuç olarak kalbin kimyası bozuldu, hayvani bir duyguya sahip olunuldu. Sevginin yerine bu kaldı. Artık herkes ‘ilişkim var, ilişkime ara verdim, artık sevmeyeceğim, yeni birini seveceğim, artık yeni biri var hayatımda’ vs gibi adeta bir hayvanın çiftleşme mevsiminde eş araması gibi bir şekle dönüştü. Sevgili bulmak için yıllarca kalbini seyredip, gözlerine aldanmayan insanlar nerde? Hayvanlar insanlardan daha fazla çoğalıyor oldu.

14 Şubat Mukayese gününüzü Papa Galesius kutsasın.  

http://www.facebook.com/kadirx2